Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/198

 Hans z głośnym krzykiem boleści odskoczył o parę kroków; zrozumiałem przyczynę tego, gdym nieuważnie dotknąwszy wody, poparzył sobie ręce. Źródło było wrzące.
 — Ależ ta woda ma przeszło dziewięćdziesiąt stopni gorąca — zawołałem.
 — To nic nie szkodzi — rzekł stryj — bądź cierpliwym, ostygnie.
 Przejście cale zapełniło się parą, a woda obficie tryskająca ginęła w rozpadlinach; nie czekając długo nabraliśmy ostrożnie pewną ilość do manierki.
 Niewymownej doznawałem radości, myśląc że wkrótce ugaszę palące mnie pragnienie i rzeczywiście, nie czekając nawet zupełnego jej ostudzenia przyłożyłem do ust i piłem bez zastanowienia.
 Nasyciwszy się do woli, odetchnąłem swobodniej i smakując jeszcze, zawołałem:
 — Ależ to woda żelazna!
 — Temci lepiej — rzekł stryj — bardzo zdrowa dla żołądka. Niech ci się zdaję, żeś pojechał na kuracyę do Spa lub Toeplitz.
 — Ah, jakież to wyborne zdarzenie!
 — I ja myślę że wyborne! woda czerpana o dwie mile pod ziemią! to zabawne! trochę atramentem trąci, to prawda, ale też nie ma w sobie nic bardzo nieprzyjemnego. Hans wynalazł sławne źródło