Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/210

się w tej chwili o ośmdziesiąt pięć mil na południo-wschód, od spodu góry Sneffels, a według poprzednich moich notat, przypuszczam że doszliśmy do głębokości szesnastu mil.
 — Szesnastu mil! — zawołałem.
 — Bezwątpienia!
 — Ależ to jest granica dla grubości skorupy ziemskiej przez naukę oznaczona.
 — Nie przeczę temu.
 — I tu już, według praw podnoszenia się temperatury, powinnoby być tysiąc pięćset stopni gorąca.
 — Powinnoby być, mój chłopcze.
 — A w takim razie grunt musiałby stopnieć zupełnie.
 Widzisz jednak że tak nie jest, i że tym razem fakta jak zwykle, zadają fałsz teoryom.
 — Muszę to przyznać, nie mniej wszakże jestem zdziwiony.
 — Cóż pokazuje termometr?
 — Dwadzieścia siedm stopni i sześć dziesiątych.
 — Aby więc przeto uczeni mieli racyę, brakuje już tylko tysiąc czterysta siedmdziesiąt cztery stopnie i cztery dziesiąte. Widzisz więc, że stosunkowe podwyższenie się temperatury jest błędem, że Humphry Davy nie mylił się, że ja miałem słuszność wierzyć mu. Cóż masz na to do powiedzenia?
 — Nic, zupełnie.