Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/213

 Widziałem, że dawny stryj wraca w rozjątrzonenego profesora; nie chcąc go zatem drażnić dłużej, wolałem zamilknąć.
 — Teraz — rzekł stryj po chwili — zobacz co pokazuje manometr.
 — Znaczne ciśnienie.
 — Dobrze. Widzisz jednak, że spuszczając się powoli, przywykamy nieznacznie do tej zgęszczonej atmosfery i znosimy ją bez szkody dla zdrowia.
 — A ból w uszach, jaki cierpimy?
 — To nic, to bagatela, której pozbędziesz się z łatwością, wciągając gwałtownie do płuc świeże z zewnątrz powietrze.
 — Być może — odpowiedziałem, chcąc już skończyć rozmowę i nie sprzeciwiać się stryjowi. — Ja nawet doznaję pewnego rodzaju przyjemności z przebywania w tej atmosferze zgęszczonej. Czy uważasz stryju, z jakiem się tu głos rozlega natężeniem.
 — Zapewne, głuchy by tu nawet mógł usłyszeć wszystkie dźwięki.
 — I powietrze jak sądzę coraz gęstszem stawać się będzie.
 — Zapewne, przynajmniej tak się zdaje według prawa, niedostatecznie jeszcze określonego; prawda, że i natężenie ciężkości zmniejszy się w miarę jak niżej schodzić będziemy. Wiesz zapewne, że na powierzchni ciężkość najwięcej czuć się daje, a