Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/240

 — Radbym cię o coś zapytać, stryju. Mówisz, że jestem zdrów i bezpieczny?
 — Tak jest, bezwątpienia!
 — Wszystkie członki nienaruszone?
 — Najniezawodniej.
 — A moja głowa?
 — Twoja głowa, oberwała wprawdzie kika porządnych guzów, ale dotąd wybornie siedzi na karku.
 — Otóż lękam się, czy mózg mój nie został naruszony.
 — Naruszony?
 — Tak. Tośmy jeszcze nie wrócili na powierzchnię ziemi?
 — A nie!
 — To chyba ja muszę być waryatem; boć przecie widzę wyraźnie światło dzienne, słyszę świst wiatru i szum bałwaniącej się wody morskiej.
 — Ah! czy tylko dla tego masz być waryatem?
 — Więc mi wytłomacz stryju....
 — Nic ci tłomaczyć nie będę, bo to się wyjaśnić nie da; ale wkrótce zobaczysz i zrozumiesz, że nauka geologii nie wypowiedziała nam jeszcze ostatniego swego słowa.
 — Wyjdźmyż ztąd coprędzej — rzekłem podnosząc się niecierpliwie.
 — Nie. Axelu, nie! powietrze mogłoby ci zaszkodzić.