Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/258

 — Otóż mam nadzieję, że na przeciwnym brzegu znajdziemy nową jaką drogę.
 — A jaka, według twego zdania stryju, może być długość tego oceanu?
 — Najwięcej trzydzieści do czterdziestu mil. Dla tego też nie mamy czasu do stracenia i jutro zaraz puszczamy się na morze.
 Mimowolnie zacząłem wzrokiem szukać statku, któryby nas przeniósł na ten brzeg przeciwny, a nie widząc go zapytałem stryja, jakim sposobem drogę tę odbędziemy.
 — Na tratwie mój chłopcze, na dobrej i mocnej tratwie.
 — Na tratwie? ależ zkąd jej weźmiemy, bo nie widzę...
 — Nie widzisz Axelu, to prawda, ale gdybyś chciał nadstawić ucha, to posłyszałbyś.....
 — Posłyszałbym?
 — Uderzenia młotka, z którychbyś się dowiedział, że Hans jest już przy robocie.
 — Jakto, buduje tratwę?
 — Nie inaczej.
 — I już pościnał na to drzewa.
 — Chodź, sam zobaczysz go pracującego.
 O kwandrans drogi od nas, z drugiej strony przylądka formującego port naturalny, spostrzegłem Hansa szczerze zajętego pracą. Z niemałem zadziwieniem ujrzałem na ziemi już do połowy