Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/334

 — Ale cóż robić?
 — Najrzód, posiłkiem wzmocnić nasze siły.
 Osłupiałem okiem spojrzałem na stryja... musiałem wyznać mu to, czego powiedzieć nie chciałem.
 — Jeść? — powtórzyłem.
 — Tak, i to nie tracąc czasu.
 Profesor powiedział po duńsku kilka słów do Hansa, ten potrząsnął tylko głową.
 — Jakto! — zawołał stryj — nasze zapasy żywności zatonęły?
 — Tyle nam pozostało: kawałek zasuszonego mięsa na trzech.
 Stryj patrzył na mnie, jakby nie chcąc zrozumieć słów moich.
 — I cóż — rzekłem — czy jeszcze sądzisz że możemy być ocaleni?
 Stryj nic nie odpowiedział.
 Po upływie godziny zacząłem doznawać głodu; moi towarzysze także łaknęli, nikt jednak nieśmiał dotknąć tych nędznych resztek pożywienia.
 Tymczasem pędziliśmy jak strzała; niekiedy powietrze zapierało nam oddech w piersi, jak aeronautom, zbyt szybko się wznoszącym — z tą tylko różnicą, że gdy tamtym stopniowo coraz większe dokucza zimno w wyższych warstwach atmosfery, my przeciwnego zupełnie doznawaliśmy uczucia. Upał nieznośny wzmagał się co chwila, tak że gorąco doszło niezawodnie do jakich czterdziestu stopni.