Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/336

stencyi choćby jeszcze przez kilka godzin, to będziemy słabi aż do końca....
 — Który niedługo nastąpi — wtrąciłem.
 — A jeśli tymczasem nadarzy się sposobność ratunku, jeśli potrzeba będzie wziąść się do pracy, gdzież znajdziemy potrzebną do tego siłę, wycieńczeni głodem?
 — Ależ znowu, kochany stryju, gdy zjemy ten ostatni kawałek mięsa, cóż nam pozostanie?
 — Nic, Axelu, nic, to prawda, ale czyż doznasz jakiego posiłku patrząc tylko na niego? mówisz jak człowiek bez woli i energii.
 — Więc jeszcze nie widzisz całej okropności naszego położenia? — zawołałem z gniewem.
 — Nie — odpowiedział z mocą profesor Lidenbrock.
 — Jeszcze łudzisz się jakąś wymarzoną nadzieją zbawienia?
 — Tak jest, i nie pojmuję, jak istota obdarzona wolą może dopuścić do siebie rozpacz, dopóki serce w niej bije, dopóki ostatnia kropelka krwi krąży w jej żyłach.
 — Lecz nareszcie, co zamyślasz stryju?
 — Zjeść do ostatniej okruszyny to co nam pozostało i tym sposobem pokrzepić nasze słabnące siły. Niechaj to będzie ostatnia nasza uczta, ale przynajmniej zrobimy dla naszego ratunku wszystko co zrobić było można.