Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/343

— 333 —

 — Tak Axelu! spodziewam się wybuchu.
 — Wybuchu! — krzyknąłem — więc jesteśmy w kraterze wulkanu?
 — Tak sądzę — rzekł stryj z uśmiechem — i to właśnie za wielkie uważam szczęście....
 Szczęście! Mój stryj chyba zwaryjował! Co znaczą te wyrazy? ten uśmiech? ta spokojność?
 — Jakto — zawołałem — znajdujemy się w głębi wulkanu wybuchającego? fatalność rzuciła nas pomiędzy lawy, skały rozpalone, wrzącą, wodę i wszystkie materye wybuchowe! mamy być wyrzuceni w powietrze, wraz z deszczem popiołu i gradem kamieni! i ty to wszystko nazywasz wielkiem szczęściem?...
 — Tak jest — odrzekł profesor, patrząc na mnie przez wierzch swych okularów — bo ta nam tylko jedynie pozostaje droga do wydobycia się na powierzchnię ziemi.
 Tysiące myśli naraz tłoczyło mi się do głowy. Stryj miał słuszność, słuszność najzupełniejszą, i nigdym go jeszcze nie widział tak gruntownie przekonanym jak w tej obwili, gdy czekał spokojnie i obrachowywał wszystkie szanse wybuchu.
 Tymczasem ciągle w górę byliśmy unoszeni; tak noc przeminęła; huk zwiększał się co chwila... powietrze dusiło mnie nieznośnie.... sądziłem już że wybiła ostatnia moja godzina.... przestałem być panem myśli mych i wyobrażeń.