Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/346

nie gwałtowność posuwania się w górę, niezawodniebyśmy się podusili.
 Jednakże profesor nie myślał o porzuceniu tratwy, i dobrze zrobił. Te kilka licho spojonych belek, dawały nam dość pewne schronienie i punkt oparcia, jakiegobyśmy nigdzie indziej nie znaleźli.
 Około ósmej godziny z rana nowe zupełnie zaszło zdarzenie. Nagle przestaliśmy się w górę posuwać. Tratwa stanęła nieporuszona.
 — Co to jest? — spytałem, chwiejąc się jeszcze na nogach od raptownego wstrząśnienia.
 — Przestanek — odrzekł stryj spokojnie.
 — Czy wybuch ustaje?
 — Sądzę że nie.
 Wstałem i obejrzałem się na wszystkie strony; sądziłem że tratwa zahaczyła się gdzie o jaki występ; w takim razie wypadałoby ją odczepić co najprędzej, bo nie potrafiłaby się długo oprzeć gwałtowności pędu massy wybuchowej.
 Lecz nie. Spostrzegłem że wszystko wokoło nas stanęło.
 — Czyżby wybuch miał już ustać? — raz jeszcze zapytałem.
 — Ah! — wycedził stryj przez zęby — czy się obawiasz tego mój chłopcze? bądź spokojnym, to zaraz przejdzie, już przeszło pięć minut czekamy i niebawem też zaczniemy się na nowo posuwać ku otworowi krateru.