Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/353

 — Ależ bussola? — rzekł stryj.
 — Bussola?... — odpowiedziałem zakłopotany. — Podług niej szliśmy ciągle na północ.
 — Więc kłamała?
 — Oh! zapewne kłamała.
 — Jeśli tylko nie jestto biegun północny.
 — Biegun! nie; ale....
 Rzecz była trudną do wytłumaczenia, całkiem dla nas niepojętą.
 Coraz więcej zbliżaliśmy się do rozkosznej zieloności, widzialnej zdaleka. Głód i pragnienie dokuczać mi poczęły. Nareszcie po dwóch godzinach męczącej drogi napotkaliśmy piękną wioskę, obfitującą w drzewa oliwne, granaty i wino, która zdawała się być własnością całego świata. Zresztą w obecnem naszem położeniu, nie bardzośmy byli skłonni zważać na jakiebądź względy. Z jakąż rozkoszą zbliżałem do ust te smaczne owoce i soczysty winograd! Niedaleko ztamtąd, w cieniu ślicznych drzew znalazłem źródło czystej jak kryształ wody, w której z rozkoszą zanurzyliśmy strudzone członki nasze.
 Gdyśmy potem legli na mity spoczynek, z gęstwiny wybiegła jakaś dziecina.
 — Ah! — zawołałem — otóż i mieszkaniec tych szczęśliwych okolic.
 Malec wyglądał na żebraka, tak był wynędzniały i źle odziany; zląkł się spostrzegłszy nas, i nie