Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/354

dziwi mnie to bynajmniej: nawpół nadzy, zarośli, ogorzali, nie mogliśmy się bardzo dobrze prezentować.
 Gdy chłopiec zaczął uciekać, Hans puścił się za nim, dogonił i gwałtem pomimo krzyków, do nas go przyprowadził.
 Stryj usiłował uspokoić go i ułagodzić; odezwał się przeto po niemiecku.
 — Jak się nazywa ta góra, mój mały przyjacielu?
 Chłopiec nie odpowiadał.
 — No — rzekł stryj — więc nie w Niemczech jesteśmy.
 Powtórzył toż samo zapytanie po angielsku. Chłopczyna znowu nie odpowiadał.
 Byłem mocno rozciekawiony.
 — Czy on jest niemy? — zawołał profesor niecierpliwiąc się trochę, i pytanie zadał po francuzku.
 Malec milczał i tym razem.
 — Sprobujmy jeszcze włoskiego języka: Dove noi siamo?
 — Tak, gdzie jesteśmy? — powtórzyłem z gorączkową niecierpliwością.
 Chłopiec jeszcze nie odpowiadał.
 — Ah! ty nicponiu! będziesz ty gadał! — wrzasnął stryj z gniewem, targając go za uszy. — Come si noma questa isola? (jak się nazywa ta wyspa?)
 — Stromboli — odpowiedział pastuszek, wymknąwszy się z rąk Hansa i zmykając do oliwnego lasku.