Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/65

 — Jakto, więc jedziemy.
 — Ależ jedziemy, jedziemy do licha! jużbyśmy byli pojechali, gdybyś się nie włóczył Bóg wie gdzie, bez żadnej potrzeby.
 — Jedziemy! — powtórzyłem głosem słabym.
 — A tak, dopiero pojutrze wyruszymy, ale raniuteńko, a nawet zaraz po północy.
 Nie chciałem już słuchać dalej, uciekłem do swego pokoju.
 Stryj całe popołudnie chodził za kupnem rozmaitych przedmiotów i narzędzi potrzebnych do tej nieszczęśliwej podróży; cała ulica zawalona była postronkami, drabinami sznurowemi, pochodniami, hakami żelaznemi, drągami okutemi przeróżnych rozmiarów, łopatami i Bóg wie czem nareszcie.
 Noc miałem okropną. Nazajutrz bardzo rano wezwany byłem do stryja. Chciałem zrazu drzwi nie otwierać i nie odpowiadać, ale na nieszczęście przyszła po mnie Graüben i ona to wzywała mnie słodkim swym głosikiem. Nie umiałem się oprzeć. Wyszedłem z pokoju, sądząc że moje pomięszanie i niepokój, bladość twarzy i oczy bezsennością zaczerwienione, zrobią wrażenie na dziewczęciu i skłonią ją do...
 — Ah! mój Axelu — rzekła — widzę że masz się lepiej, przez noc ochłonąłeś z wczorajszego strachu.
 — Ochłonąłem?... ależ Graüben!...