Strona:Juliusz Verne - Promień zielony i dziesięć godzin polowania.djvu/186

niami fal o boki skały wyrzuciło morze? Czyliż fale te nie płynęły całą przestrzenią aż do otworów spokojnej dotąd groty Clam-Shell.
 — Heleno! Heleno!
 Rozległo się na nowo, ale głos wołających ginął w huku i szumie. Żaden krzyk nieodpowiedział na to wezwanie.
 — Nie! Nie! mówili bracia Melvill, jej nie ma w tej grocie.
 — Ona tam jest, rzekł Olivier Sinclair.
 I ręką wskazał kawałek materyi unoszącej się na powierzchni zebranej wody, jak niemniej inny kawałek takiej samej materyi na złomie skały.
 Olivier Sinclair rzucił się z chciwością na te resztki.
 Była to wstążka sund jaką przepasaną miała głowę miss Campbell.
 Jeżeli jednak wicher zerwał jej opaskę z głowy, czy równie i miss Campbell nie uległa jakiemu nieszczęściu?
 — Wiem co uczynię, zawołał Sinclair.
 Korzystając z chwilowego uspokojenia się fal, Olivier skoczył ku pierwszym schodom prowadzącym ku grocie, lecz natychmiast nowy gwałtowny napór rzucił go o ziemię i o mało nie wciągnął do wnętrza.
 Mimo to nie odbiegła go chęć ratowania nieszczęśliwej Heleny.
 — Miss Campbell jest tam, zawołał. Jest jeszcze żyjącą, ponieważ jej ciało nie zostało wy-