Strona:Juliusz Verne - Promień zielony i dziesięć godzin polowania.djvu/19

pierwszy raz w życiu wujowie sprzeciwiliby się stanowczo, nie ustąpili by ani w tej sprawie ani w żadnej innej. Z wielką ceremonią na uczcie weselnej zaproszeni piliby na zdrowie państwa młodych wedle starożytnego obyczaju. I oto obaj bracia, za jednym ruchem, podnieśli w górę prawą rękę, jakby dla spełnienia owego zdrowia.
 W tej chwili drzwi otworzyły się. Młoda dziewczyna z rumieńcem na twarzy pokazała się na progu. Trzymała w ręku dziennik. Skierowała się ku braciom Melvill i każdego z nich obdarzyła pocałunkiem.
 — Dzień dobry, wuju Sam, wyrzekła.
 — Dzień dobry, droga córko.
 — Jakże zdrowie wuja Sib?
 — Wybornie.
 — Heleno, rzekł brat Sam, powzięliśmy jeden projekt względem ciebie i musimy się porozumieć.
 — Projekt? Jaki projekt? Co uradziliście moi wujowie? pytała patrząc na nich figlarnie.
 — Czy znasz młodzieńca nazwiskiem Aristobulus Ursiclos?
 — Znam go.
 — Nie podoba ci się?
 — Dlaczegożby mi się nie podobał, wuju Sam?
 — Więc ci się podoba?
 — Dla czego ma się podobać? wuju Sib?
 — Otóż mój brat i ja po dojrzałem zastanowieniu się, zamierzyliśmy zaproponować ci go jako małżonka.