Strona:Juliusz Verne - Promień zielony i dziesięć godzin polowania.djvu/230

które im przyniosły dwie kuropatwy na pół żywe dobili ich uderzeniami obcasów!
 Tymczasem wieśniak nie ustępował.
 Bretignot i jego towarzysze powrócili.
 — Czego właściwie żąda ten zuch? zapytał Maximon tonem protekcyonalnym.
 — Ba! dostał parę ziarek śrutu.
 — To nic! odpowiedział Duvanchelle, drobnostka.
 — Zapewne, odparł wieśniak robiąc płaczliwy grymas.
 — Ale któż to taki zręczny? zapytał Bretignot, patrząc na mnie dość wyraźnie.
 — Czy pan strzelałeś? pyta Maximon.
 — Strzelałem tak jak wszyscy.
 — A zatem kwestya skończona.
 — Pan jesteś tak niezręcznym jak Napoleon I. dodał Pontclone, który nienawidził cesarstwa.
 — Ja? Ja? krzyknąłem.
 — Najniezawodniej, dodał surowo Bretignot.
 — Ten pan jest bardzo niebezpieczny, rzekł Matifat.
 — Kiedy się jest nowicyuszem, nie przyjmuje się żadnych zaproszeń, dodał Pontclone.
 I wszyscy odeszli.
 Zrozumiałem. Jam był winien.
 Nie było rady, wydobyłem kieskę ofiarując 10 franków, temu dzielnemu chłopcu, którego policzek przybrał natychmiast dawniejszy kształt; niewątpliwie miał w ustach orzechy.