Strona:Juliusz Verne - Promień zielony i dziesięć godzin polowania.djvu/30

wujowie i do tego jak najprędzej, jeżeli to nie zrobi wam przykrości.
 — Bardzo dobrze a jak go nareszcie ujrzysz...
 — Skoro go ujrzę pomówimy wówczas o panu Aristobulusie Ursiclos.
 Brat Sam i brat Sib spojrzeli na siebie ukradkiem i uśmiechnęli się z zadowoleniem.
 — A zatem idźmy ujrzeć ów Zielony Promień, rzekł jeden.
 — Nie tracąc drogiego czasu, dodał drugi.
 Miss Campbell zatrzymała ich poruszeniem ręki w chwili, kiedy właśnie otwierali okno w salonie.
 — Trzeba czekać zachodu słońca, rzekła.
 — Więc dzisiejszego wieczoru... odpowiedział brat Sam.
 — Skoro słońce zachodzić będzie na jasnym zupełnie horyzoncie, dodała miss Campbell.
 — A zatem po obiedzie, pójdziemy we troje aż do Rosenheat, odezwał się brat Sib.
 — Albo po prostu wejdziemy na wieżę, dodał brat Sam.
 — W Rosenheat, jak równie i z naszej wieży, odpowiedziała miss Campbell, ujrzymy tylko horyzont rozciągający się nad brzegami Clyde. Tymczasem należy czynić spostrzeżenia i badać słońce zachodzące na horyzoncie nad brzegami morza. Otóż należy do was moi wujowie, abyście w jak najkrótszym czasie ukazali mi błękit owego horyzontu.
 Miss Campbell mówiła z taka stanowczością,