Strona:Juliusz Verne - Promień zielony i dziesięć godzin polowania.djvu/78

 — Wszak jesteśmy w Oban? zapytała.
 — W Oban, nie ulega wątpliwości.
 — Na morzu hebrydzkiem?
 — Tak jest.
 — A więc za godzinę nie będziemy już tutaj.
 — Za godzinę?
 — Pragnęłam widzieć horyzont morski.
 — Zapewne...
 — Proszę mi go ukazać!
 Bracia Melvill przerażeni odwrócili się.
 W prost, a nawet dobrze na południo-zachód jak równie na północno-zachód, nie było najmniejszego pola swobodnego między wyspami, a nadto niebo zaciągnęło się chmurami. Seil, Kerrera, Kismore, stanowiły jakby przegrodę między nimi. Łatwo więc wyprowadzić wniosek że mieszkańcy Oban byli zupełnie pozbawieni horyzontu.
 Dwaj bracia również w czasie spaceru w przystani, nie zauważyli go zupełnie. W tak dziwnie kłopotliwem położeniu nie wiedząc jak się tłumaczyć i co powiedzieć, zawołali jak prawdziwi szkoci:
 — Pooh!
 — Pswha!

---