Strona:Juliusz Verne - Przygody na okręcie Chancellor.djvu/191

graniczy prawie z szaleństwem. Gdyby rybołówstwo podobnie udawało się dalej, ocalelibyśmy od głodowej śmierci.
 Zawiązałem z nim gawędkę, zachęcając do nowych prób.
 — Naturalnie — odpowiedział mi — będę dalej łowił ryby.
 — Dlaczegóż pan teraz nie chcesz zarzucić wędki?
 — A... teraz nie można, najlepiej w nocy, wielkie ryby najłatwiej się wtedy łapią, a muszę oszczędzać przynęty, tembardziej, że postąpiliśmy głupio, nie schowawszy ani kawałka ryby.
 — Rzeczywiście jest to błąd nie do naprawienia.
 — A jednak teraz udało się panu złapać kilka ryb bez przynęty?
 — Owszem, miałem...
 — I dobrą?
 — Widać doskonałą, kiedy się na nią ryby biorą.
 — Czy panu jeszcze co zostało?
 — Tak.
 Skromny posiłek przywrócił nam trochę sił, a z niemi i nadzieję. Rozmawiamy wesoło o rybołówstwie bosmana i nikomu przez myśl nawet nie przejdzie, ażeby na drugi raz ró-