Strona:Juliusz Verne - Przygody na okręcie Chancellor.djvu/192

wnie mu się powieść nie miało. Widocznie losy stały się dla nas łaskawsze.
 W umysłach naszych nastąpił przewrót, możemy mówić o przeszłości. Myśl przestała być przykutą do teraźniejszej chwili lub okropnej przyszłości, która nam zagraża. Falsten, Kurtis, Letourneurowie i ja przypomnieliśmy sobie straconych towarzyszy, szczegóły pożaru, zatonięcie statku, Ham-Rock, okropne wieszanie się na masztach, burzę i wszystkie te wypadki zdają nam się być bardzo odległemi.
 Tak, wszystko to minęło, a my żyjemy jeszcze. Żyjemy! Jeżeli to się nazywa życiem! Z dwudziestu ośmiu pozostało nas 14, a wkrótce może będzie 13.
 — Fatalna liczba — rzekł Letourneur.
 W nocy z 8-go na 9-ty bosman na tyle tratwy znów zarzucił wędki i sam czuwał nad niemi, nie dowierzając nikomu.
 Nad ranem przyszedłem do niego. Pałającemi oczami patrzył w głębię wód tak, że mnie nie spostrzegł.
 Wziąłem go lekko za ramię. Odwrócił się.
 — I cóż bosmanie?
 — Cóż, przeklęte rekiny zjadły moją przynętę.
 — A nie zostało jej już nic?
 — Nic — odrzekł — ściskając mnie za rękę, a czy wiesz pan czego to dowodzi? To