Strona:Juliusz Verne - Przygody na okręcie Chancellor.djvu/219

 — A tak! jest tu jakiś złodziej, wszystko zniknęło — dodał bosman.
 — To nie ja, ani ja — usprawiedliwia się każdy z majtków.
 Widzę biedaków, jak przetrząsają wszystkie kąty, podnoszą żagle, przestawiają ławki; gniew ich rośnie w miarę bezowocności poszukiwań.
 Bosman podszedł do mnie.
 — Pan musisz znać złodzieja — rzekł.
 — Nie wiem, co pan przez to rozumiesz?
 Daoulas i majtkowie zbliżyli się.
 — Przeszukaliśmy całą tratwę, jeszcze tylko został namiot do zrewidowania.
 — Stąd nikt ani na chwilę nie wyszedł.
 — Zobaczymy.
 — Nie! zostawcie w spokoju tych, co umierają z głodu.
 — Panie Kazallon — rzekł, powstrzymując się bosman — my nie oskarżamy pana. Jeżeli kto z was wziął część, której nie chciał wziąć wczoraj, miał do tego prawo. Ale wszystko zniknęło, rozumiesz mnie pan, wszystko.
 — Poszukajmy — krzyknął Sandon.
 Majtkowie zbliżyli się. Nie mogłem dłużej oprzeć się tym biedakom, zaślepionym przez głód. Strach okropny przejął mnie.
 Może p. Letourneur nie dla siebie, ale dla