Strona:Juliusz Verne - Przygody na okręcie Chancellor.djvu/240

 — Jak to? mój ojciec — zawołał stłumionym głosem.
 — Los padł na mnie — odpowiedział pan Letourneur.
 Andrzej porwał ojca i otoczył ramionami.
 — Nigdy! — zawołał — mnie zabijcie raczej! Zabijcie mnie! To ja rzuciłem ciało Hobbarta w morze! Mnie! mnie! powinniście zamordować!
 Nieszczęśliwy! Jego słowa podwoiły wściekłość katów! Daoulas oderwał go od ojca, mówiąc:
 — Dość tych ceremonii.
 Andrzej padł na wznak, a dwaj majtkowie skrępowali go tak, że nie mógł się ruszyć.
 Jednocześnie Burke i Flajfpol pochwyciwszy ofiarę, pociągnęli ją na przód tratwy.
 Okropna ta scena odbyła się prędzej, niż ją tu opisałem.
 Zgroza przykuła mnie do miejsca! Chciałem się rzucić pomiędzy pana Letourneur i jego katów, ale sił mi zabrakło. W tej chwili p. Letourneur odepchnął majtków, którzy już zdarli z niego część ubrania.
 — Wstrzymajcie się chwilę — rzekł głosem, w którym przebijała niepokonana energia — jedną tylko chwilę. Nie chcę wam ukraść waszej porcyi. Wszakże całego dzisiaj mnie nie zjecie!