Strona:Juliusz Verne - Przygody na okręcie Chancellor.djvu/27

 — I zwracałeś pan powtórnie uwagę kapitana na zły kierunek żeglugi?
 — Zwracałem; ale on ponownie mi odpowiedział, że wie co robi.
 — Powiedz mi, panie Kurtis, co myślą o tem bosman i porucznik Walter?
 — Myślą toż samo, co pan i ja.
 — No, ale gdyby kapitanowi Huntly przyszła fantazya zawieźć nas do Chin.
 — To pojedziemy do Chin.
 — Tak, ale subordynacya ma pewne granice?
 — Nie, dopóki postępowanie kapitana nie grozi niebezpieczeństwem okrętowi.
 — A jeżeli naprawdę dostał pomieszania zmysłów?
 — W takim razie, panie Kazallon, wiem co mi robić należy.
 Przyznam się, że było to dla mnie niespodzianką, nie wchodzącą wcale w program podróży na »Chancellorze«.
 Pogoda coraz gorsza, w tej stronie Atlantyku silne wiatry ciągle panują w jesieni.
 W nocy z dnia 11 na 12 »Chancellor« wpłynął na morze Sargaskie: tak nazywają przestrzeń wody otoczoną ciepłym prądem Golfstromu i pokrytą wodorostami, które Hiszpanie nazywają »Sargasso«.
 Okręty Kolumba z trudnością zaledwie przebyły tę ruchomą masę.