Strona:Juliusz Verne - Przygody na okręcie Chancellor.djvu/44

dotychczas jako bardzo krytyczne tylko, w rzeczywistości staje się straszńem. Siedząc na werendzie usłyszałem po cichu rozmawiających inżyniera Falsten z kupcem Ruby. Sądzili oni, że nikt ich nie słyszy. Uwagę moją zwróciło parę wyrazistych gestów inżyniera, zdającego się robić żywe wymówki swojemu towarzyszowi. Mimowolnie nadstawiłem uszu.
 — Ależ to szaleństwo — powtarzał Falsten — jak można być do tego stopnia nieostrożnym.
 — Ba! — odpowiedział Ruby — nic się nie stanie.
 — Ależ przeciwnie, stąd może wyniknąć największe nieszczęście.
 — Niby to ja pierwszy raz tak wożę.
 — Wszak dosyć jednego uderzenia, ażeby spowodować wybuch.
 — Pudełko jest doskonale zawinięte, panie Falsten i powtarzam panu, że nie ma się czego lękać.
 — Jednakże trzeba było uprzedzić kapitana!
 — Eh! w takim razie nie byłby przyjął na okręt mojego pakunku.
 Wiatr ucichł i nie słyszałem reszty rozmowy. Widocznie jednak inżynier nalegał, Ruby zaś ruszał tylko ramionami.
 Po chwili znów doleciał do mnie urywek rozmowy.