Strona:Juliusz Verne - Przygody na okręcie Chancellor.djvu/54

pomiędzy nimi rozmowa, którą następnie Kurtis mi powtórzył.
 — Panie Kurtis — zaczął kapitan, którego błędne oczy dostatecznie malowały chorobliwy stan umysłu — powiedz mi pan, czy ja jestem marynarzem?
 — Tak, panie.
 — Więc wystaw pan sobie, że zupełnie zapomniałem swojego fachu... nie wiem co się ze miną zrobiło, ale nic nie pamiętam, nic nie wiem... Czy od wyjazdu z Charlestonu dążymy ciągle ku północo-wschodowi?
 — Nie, kapitanie, stosownie do twojego rozkazu popłynęliśmy na południo-wschód.
 — A jednak ładunek mamy odstawić do Liwerpolu.
 — Naturalnie.
 — Więc ten... panie Kurtis, jak się nazywa okręt.
 — »Chancellor«.
 — Prawda! »Chancellor!« gdzież się teraz znajduje?
 — Na południku zwrotnika.
 — W takim razie panie Kurtis, nie podejmuję się wcale doprowadzić go napowrót na północ. Nie... nie mogę... Życzę sobie nie opuszczać kajuty. Widok morza przykrość mi sprawia.
 — Kapitanie, mam nadzieję, że starania...