Strona:Juliusz Verne - Przygody na okręcie Chancellor.djvu/75

uchwycił się drabiny sznurowej i wdrapał na sam szczyt masztu, gdzie zawieszony na belce przez kilka minut badał widnokrąg z największą uwagą, potem spuścił się powoli na pokład i wrócił do nas.
 Zapytujemy go wzrokiem.
 — Ziemi nie widać! — odpowiedział spokojnie.
 Pan Kear zbliża się i zagniewanym głosem pyta:
 — Gdzie jesteśmy, panie kapitanie?
 — Dotąd nie wiem jeszcze.
 — Pan powinieneś wiedzieć — głupio odezwał się nafciarz.
 — Niech i tak będzie, ale nie wiem!
 — Otóż ja panu mówię, rozumiesz pan, że nie myślę wiekować na pańskim okręcie i wzywam pana, żebyś natychmiast odpłynął.
 Robert Kurtis poprzestał na ruszeniu ramionami. Potem zwracając się do pana Letourneur i do mnie, rzekł:
 — Zdejmę wysokość, jak tylko słońce się ukaże, a wtedy dowiemy się, na który punkt Atlantyku burza nas zaniosła.
 Kurtis rozdał żywność pasażerom i załodze. Przydała się nam w istocie, byliśmy bowiem wycieńczeni głodem i trudami. Każdy więc ze smakiem zjadł podany kawałek suchara i suszonego mięsa. Potem rozpoczęto