Strona:Juliusz Verne - Wśród lodów polarnych (1932).pdf/163

 — Moi przyjaciele, posłuchajcie! Wieleśmy dotąd zdziałali, ale pozostało jeszcze bardzo wiele do zrobienia.
 Wielkie zdziwienie zapanowało wśród słuchaczów.
 — Tak, jesteśmy na gruncie biegunowym, ale nie u samego bieguna!
 — Jakto? spytał Altamont.
 — Nie rozumiem! zawołał doktór zaniepokojony.
 — Tak! powtórzył Hatteras z naciskiem, powiedziałem, że Anglik pierwszy postawi nogę na biegunie i Anglik tego dokona!
 — Co?.. zapytał doktór.
 — Josteśmy od tego nieznanego punktu oddaleni o 45 sekund, i ja dotrzeć doń muszę!..
 — Ależ tym punktem jest szczyt wulkanu.
 — Dojdę tam!
 — Miejsce niedostępne!
 — Nic nie znaczy!
 — Jest to krater, buchający ogniem!
 — Nie przestrasza mnie wcale!
 Doktór przemówił, usiłując wytłomaczyć Hatterasowi niewykonalność jego zamiaru, przytaczał rozmaite powody, wogóle zrobił wszystko co mógł, nie zdołał jednak wpłynąć na zmianę postanowienia kapitana.
 — Jeśli tak, rzekł on, będziemy ci towarzyszyli.