Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/125

— 125 —

 — Niech pan nie strzela, panie Maksie! — zawołał żywo Kamis. — Nie trzeba ich zaczepiać... nie trzeba drażnić! Dość, jeżeli będziemy zmuszeni się bronić!
 — Ależ one zaczepią — odparł Cort.
 — Ale my nie zaczepiajmy, póki nas nie zaczepią — powiedział stanowczo Kamis.
 Niedługo czekali na zaczepkę.
 Wielkie małpy zaczęły ciskać z wybrzeża kamienie i gałęzie, a wiadomo, że te zwierzęta są obdarzone niepospolitą siłą. Mniejsze ciskały owoce.
 Kamis usiłował kierować promem wpośrodku rzeki, zdala od brzegów, aby nie narażać się na pociski. Schronić się nie było gdzie, a tymczasem liczba napastników wzrastała z każdą chwilą i pociski dosięgały już promu.
 — Tego już zanadto — zawołał z gniewem Maks Huber.
 I biorąc na cel wielkiego goryla, kryjącego się w trawie, powalił go jednym strzałem.
 W odpowiedzi na strzał rozległy się przerażające wrzaski. Lecz małpy nie uciekły. Nie starczyłoby ładunków, gdyby chcieli do wszystkich strzelać, a co najgorsza pozostaliby bez środków zapewnienia sobie nadal pożywienia.
 — Nie strzelajmy, gdyż to jeszcze bardziej rozdrażnia te szkaradne zwierzęta — radził Cort. — Może też wyjdziemy bez szwanku z tej napaści.
 — Aha! — zawołał Huber, którego kamień ugodził w nogę.