Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/14

— 14 —

który część drogi przeszedł pieszo, to wyprzedzając wóz, to biegnąc za nim, natychmiast znalazł się przy swoich opiekunach. Ci zwolna wysiadali z wozu.
 — Czy nie jesteś bardzo znużony? — zapytał Jan Cort, ujmując chłopca za rękę.
 — Nie, nie, ja mam dobre nogi i lubię biegać — odpowiedział Lango z uśmiechem.
 — Trzeba teraz coś zjeść — rzekł Maks.
 — Zjeść... ach, tak...
 I ucałowawszy ręce swych opiekunów, zwrócił się do ludzi niosących pakunki, którzy zatrzymali się w cieniu drzew na wzgórzu.
 Wóz służył tylko do przejazdu dwom przyjaciołom, Urdaksowi i Kamisowi; pakunki, kość słoniową i zapasy żywności dźwigali ludzie, po większej części murzyni z Kamerunu, a było ich około pięćdziesięciu. Teraz poskładali swoje ciężary na ziemi. Oprócz zapasów żywności mieli poddostatkiem zwierzyny, w którą obfitowały okolice Ubangi.
 Murzyni-tragarze są to ludzie płatni, nawet drogo, i znający swoje rzemiosło; korzyści pieniężne, osiągnięte z każdej takiej wyprawy, pozwalają na to, aby ich sowicie wynagradzać. Ludzie ci nigdy nie przebywają w domu, od dzieciństwa wynajmują się do dźwigania ciężarów i pracują, dopóki im sił starczy. Jest to zajęcie bardzo uciążliwe.
 Ramiona tragarzy uginają się pod ciężarami, które ścierają im skórę, nogi mają zakrwawione,