Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/147

— 147 —

jąc jego wargi wodą i odszedł od niego dopiero, gdy tenże usnął.
 Wtedy wysunął się z pod daszku z liści i postanowił wszystko powiedzieć swoim przyjaciołom.
 — Jakże się miewa twoja małpka? — zapytał Maks Huber z uśmiechem.
 Langa spojrzał na niego i zawahał się z odpowiedzią; nareszcie położył dłoń na ramieniu Maksa.
 — To nie jest małpa — rzekł.
 — To nie małpa? — powtórzył Cort. — Jakiś ty uparty, Langa! Skąd ci przyszło do głowy, że to jest takie samo dziecko, jak ty?
 — Dziecko... choć nie takie samo jak ja, ale zawsze dziecko.
 — Słuchaj, Langa, ty twierdzisz, że to jest dziecko?
 — Tak, ono mówiło tej nocy.
 — Mówiło?
 — Mówiło i teraz, przed chwilą.
 — I cóż powiedziało to cudo?
 — Powiedziało: „ngora.“
 — Co? ten wyraz, który i ja słyszałem?
 — Tak, „ngora.“
 Przyjaciele spojrzeli na siebie: czy Langa podlega złudzeniu, czy też pomieszało mu się w głowie?
 — Musimy się o tym przekonać — rzekł Cort — i jeśli to jest prawda, to będzie rzeczą nadzwyczajną, mój drogi Maksie.