Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/150

— 150 —

 — Kamisie! — zawołał Cort, chcąc go powiadomić o uczynionych spostrzeżeniach.
 Lecz w tej samej chwili dał się słyszeć głos Kamisa:
 — Panie Maksie!.. panie Janie!..
 Przyjaciele podążyli na to wezwanie.
 — Posłuchajcie! — mówił Kamis.
 O jakie pięćset metrów przed niemi rzeka zbaczała nagle na prawo, a skręt osłaniały gęste i wysokie drzewa. Stamtąd dochodził głuchy, nieustanny szum, wzmagający się w miarę, gdy tratwa posuwała się w tamtą stronę.
 — To coś wielce podejrzanego — rzekł Cort.
 — Nie pojmuję, coby to być mogło — dodał Huber.
 — Może znajduje się tam wodospad albo wir — domyślał się Kamis. — Wiatr wieje z południa i jest wilgotny.
 Nie mylił się. Na powierzchni wody unosiła się jakby mgła płynna, pochodząca z gwałtownego wzburzenia fal.
 Jeżeli na rzece znajdowała się przeszkoda, która mogła zatamować dalszą żeglugę, byłoby to bardzo przykrą rzeczą dla naszych podróżnych. Maks i Jan jednocześnie pomyśleli o tym, aby w niebezpieczeństwie ratować Langa i małą istotkę, którą on się zaopiekował.
 Tratwa płynęła bardzo szybko, za chwilę więc przyczyna szumu zostanie wyjaśniona. Gdy minęli zakręt rzeki, przekonali się, że obawy Kamisa były najzupełniej usprawiedliwione.