Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/161

— 161 —

gając wśród jego gałęzi. Dotychczas to drzewo znajdowało się tylko w lasach nubijskich.
 Szli tak do południa, a skoro się zatrzymali, światło zatrzymało się także.
 — To jakiś przewodnik — oświadczył stanowczo Huber. — Gdybyśmy wiedzieć mogli, dokąd on nas prowadzi.
 — Niech nas tylko wyprowadzi z tego labiryntu — odpowiedział Cort — nie żądam od niego niczego więcej. Powiedz, kochany Maksie, czy to wszystko nie jest nadzwyczajne?
 — Tak jest, nie przeczę ci wcale.
 — Byle tylko nie stało się zanadto nadzwyczajnym! — dodał Cort.
 Ścieżka wciąż wiodła wśród gąszczu i ciemności. Kamis szedł pierwszy, za nim postępował Jan i Maks, gdyż wązka ścieżka nie dozwalała im iść koło siebie; gdy się zatrzymywali, światło także się zatrzymywało, pozostając tym sposobem zawsze w jednakowej odległości.
 Nad wieczorem, jak im się zdawało, uszli ze cztery lub pięć mil. Kamis pomimo znużenia chciał iść za światłem, póki się ono ukazywało, gdy wtym światło zagasło.
 — Odpoczywajmy teraz — oświadczył Cort. — Zagaśnięcie światła jest widoczną wskazówką, że powinniśmy odpocząć.
 — To nie wskazówka, to rozkaz — rzekł Huber.
 — Bądźmy mu więc posłuszni i przepędźmy noc tutaj.