Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/172

— 172 —

stało kilku krajowców, otwarły się, i w nich ukazał się jakiś młody chłopiec.
 — Langa! Langa!... — zawołał z radością Cort.
 — Przyjaciel Maks... przyjaciel Jan! — zawołał Langa, rzucając się w ich objęcia.
 — Od kiedy ty tu jesteś? — zapytał Maks.
 — Od wczorajszego rana... nieśli mnie przez las.
 — A któż cię niósł?
 — Jeden z tych, którzy mnie ocalili i was pewnie także.
 — A więc to są ludzie?
 — Tak, ludzie... przecież nie małpy — odparł stanowczo Langa.
 — Dziwni ludzie!... Zaczynam wierzyć w jakiś pośredni gatunek pomiędzy ludźmi a małpami.
 Langa ściskał i całował swoich opiekunów, których już nie miał nadziei oglądania kiedykolwiek, wreszcie począł opowiadać im o swoich przygodach.
 — Gdy tratwa uderzyła o skały i wpadliśmy do wody, ja i Li-Mai...
 — Li-Mai? — zapytał Maks Huber.
 — Tak, Li-Mai, to jego imię... — kilka razy powtarzał malec, wskazując na siebie: Li-Mai, Li-Mai.
 — A więc on ma imię? — zapytał Cort.
 — Oczywiście, że ma, przyjacielu Janie — odpowiedział Langa. — Przecież wszyscy ludzie mają imiona.
 — A jakąż nazwę nosi to plemię, wśród którego znajdujemy się?