Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/176

— 176 —

 — A widzisz, nie chciałeś mi wierzyć... Ale bądź co bądź nie chciałbym w tym, na pół ludzkim pokoleniu, zakończyć dni mojego żywota.
 — Ależ, kochany Maksie, trzeba pobyć tu, między niemi, aby się przypatrzeć ich życiu i obyczajom i wydać później o tym książkę, która może narobić wrzawy w świecie.
 — Zgodziłbym się na to chętnie, ale pod dwoma warunkami.
 — A mianowicie?
 — Najpierw, żeby nam pozwolili chodzić swobodnie po swej osadzie, a powtóre, oddalić się, gdy to uznamy za właściwe.
 — Ale do kogo się mamy zwrócić z naszemi żądaniami?
 — Sądzę, że do jego wysokości Ojca Zwierciadło — odpowiedział Maks.
 — Ciekawy jednak jestem, dlaczego poddani nadali mu tę nazwę? Czyżby jego wysokość nosił okulary?
 — A skądżeby on wziął tutaj okularów? — dodał Maks.
 — Albo ja wiem.
 Kwestja, czy będą ich więzili, rozwiązaną została natychmiast.
 Drzwi chaty, przymocowane włóknami liany, otworzyły się znowu i przez nie wszedł Li-Mai. Przystąpił do Langa i zaczął go pieścić, a tymczasem Jan Cort przypatrywał się uważnie tej małej istotce.
 Drzwi chaty stały otworem, więc Huber radził,