Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/181

— 181 —

 Zwrócił się do malca i zapytał go:
 — Ngora... Ngora?
 Dziecko zrozumiało i znów kiwnęło głową.
 W kilka chwil później podróżni znaleźli się w części wioski, osłoniętej gęściej wierzchołkami drzew.
 Li-Mai zatrzymał się przed czystą chatą i wskazał na nią ręką, a Langa rzekł:
 — To tutaj.
 Drzwi chaty stały otworem. Mieszkanie wewnątrz wyłożone było suchemi liśćmi i trawą, które z łatwością można było zastąpić świeżemi.
 Sprzętów domowych było mało: kilka tykw, dwa gliniane garnki i takaż tykwa napełniona wodą. Na ścianach były poprzybijane deseczki, na których zawieszono owoce, korzonki, gotowane mięso i ptaki oskubane.
 Znajdujący się wewnątrz dwoje Wagddisów powstali na widok wchodzącego Kamisa i jego towarzyszy.
 — Ngora!... ngora! Li-Mai! Li-Mai! — zawołało dziecko i dodało zaraz: — vater! vater!
 Wyraz „ojciec“ wymawiał po niemiecku bardzo źle, a brzmiał on dziwnie w ustach tego małego Wagddisa.
 Langa podszedł do kobiety, a ta go przygarnęła do siebie, ściskała i jak umiała okazywała swą wdzięczność dla wybawcy jej dziecka.
 Przepędziwszy z kwandrans czasu w chacie, podróżni nasi wyszli z niej w towarzystwie Li-Mai