Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/187

— 187 —

 Pewnego dnia Maks zapytał Jana, czy poznał już zalety i wady Wagddisów.
 — Trochę — odparł Jan. — Posiadają oni pewne poczucie moralności i uczciwości i odróżniają złe od dobrego; przytym mają pojęcie o porządku i o prawach własności, gdyż widziałem, jak porządnie obili jednego Wagddisa, który z cudzej chaty skradł trochę owoców. Życie rodzinne także jest u nich rozwinięte, rodzice i dzieci okazują sobie wiele przywiązania, muszą więc posiadać duszę.
 — Więc stanowczo zaliczasz ich do rodzaju ludzkiego?
 — Uczyniłbym to oddawna — odpowiedział Jan, gdyby mnie nie powstrzymywała pewna okoliczność, a mianowicie, że Wagddisowie nie mają żadnego pojęcia o religji, które napotyka się u plemion najbardziej dzikich. Oni nie oddają czci ani kapłanom, ani bałwanom.
 — A może tym bóstwem jest Mselo-Tala-Tala, którego nawet koniuszczka nosa nie dano nam zobaczyć?
 — Chciałbym jednak wiedzieć — dodał Cort, — czy oni czczą zmarłych i czy palą lub zakopują zwłoki?
 Choć podróżni nasi nie widzieli pośród Wagddisów ani kapłanów, ani czarowników, ale spotykali znaczną liczbę wojowników, uzbrojonych w łuki, topory i dzidy. Czy zadaniem tych wojowników było tylko pilnować króla, lub bronić plemię od napaści innych plemion? Bo przecież