Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/30

— 30 —

spostrzegli Langa obok siebie. Nic nie mówiąc, chłopiec wyszedł za niemi z obozu.
 — Dlaczego poszedłeś za nami, mały? — zawołał Kamis.
 — Lango — zapytał Maks Huber — dlaczego nie zostałeś w obozie?
 — Powracaj natychmiast — rozkazał Kamis.
 — O! panie Maks — szepnął Lango — ja z panem... ja z panem...
 — Przecież w obozie został twój przyjaciel Jan...
 — Tak, ale mój przyjaciel Maks idzie tu...
 — Nie potrzebujemy cię — rzekł Kamis szorstko.
 — Daj mu pokój... niech już idzie, skoro się wybrał — rzekł Maks Huber. — Przeszkadzać nam nie będzie z pewnością, a może jego oczy, bystre jak u dzikiego kota, odkryją w ciemnościach to, czego my byśmy nie dostrzegli.
 — Tak... ja będę patrzał, ja wszystko zobaczę — upewniał chłopiec.
 — No, to dobrze! Chodźże obok mnie i — dobrze otwieraj oczy — rzekł Maks Huber łagodnie.
 W kwadrans później znajdowali się już o kilometr odległości od obozu, kierując się w stronę południową. Ta sama odległość dzieliła ich od lasu.
 Ognie błyskały ciągle pomiędzy gęstwiną drzew i w miarę, jak się ku nim zbliżano, rzucały coraz jaskrawsze blaski. Ale pomimo, że Kamis miał