Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/50

— 50 —

 A w myśli dodał:
 — Upadek, to śmierć niechybna...
 Inni myśleli to samo.
 Wreszcie korzenie pękły, ziemia się poruszyła i drzewo pochyliło się lekko na wzgórze; nie upadło jednak gwałtownie, lecz zwolna się chyliło.
 — Do lasu!... do lasu! — zawołał Kamis.
 Instynktownie słonie cofnęły się z miejsca, na które drzewo upadło, tworząc lukę i umożliwiając przejście.
 — Na ziemię i uciekajmy! — krzyknął Kamis.
 Jan, Maks i Langa szybko zastosowali się do tego rozkazu i zaczęli biec, co im sił starczyło.
 Przez kilka minut rozgniewane zwierzęta nie spostrzegły uciekających. Maks, trzymając Langa, biegł o ile mógł najprędzej.
 Jan Cort trzymał się tuż obok niego, gotów strzelać z karabinu do zbliżających się zwierząt.
 Zaledwie ubiegli z pół kilometru, gdy kilka słoni, oderwawszy się od gromady, zaczęło ich ścigać.
 — Odwagi!... odwagi!... — wołał Kamis. — Uciekajmy! Dostaniemy się z pewnością do lasu!
 Langa czuł, że Huber jest już zmęczony.
 — Puść mnie!... puść!... przyjacielu Maksie... Ja mam dobre nogi... puść mnie!
 Maks nie słuchał go, tylko pośpieszał i usiłował nie pozostawać w tyle za innemi.
 Przebiegli jeszcze jeden kilometr, gdy siły zaczęły ich opuszczać, biegli już wolniej... Brakowało im tchu, nie mogli oddychać...