Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/51

— 51 —

 Las był odległy zaledwie już o jakie kilkaset kroków, a w nim czekało ich pewno ocalenie.
 — Prędzej!... prędzej!... — powtarzał Kamis. — Panie Maksie, daj mi pan rękę Langa!
 — Nie, Kamisie, ja go lepiej wolę sam donieść.
 Jeden słoń był już o jakie pięćdziesiąt kroków za niemi. Ryczał i świstał, czuć już nawet było gorący jego oddech.
 Ziemia drżała pod jego nogami.
 Jeszcze chwila, a dosięgnie Maksa, który z trudem starał się biec równie prędko, jak jego towarzysze.
 Wtedy Jan Cort zatrzymał się, odwrócił, i zmierzywszy z karabinu, strzelił.
 Celował dobrze, kula trafiła w serce, zwierzę upadło martwe.
 — Szczęśliwy strzał — rzekł Jan Cort i zaczął znowu uciekać.
 Zwierzęta, które nadbiegły za pierwszym słoniem, zatrzymały się nad martwym towarzyszem.
 Z tej zwłoki skorzystali uciekający.
 Lecz całe stado, zniszczywszy wszystkie drzewa na wzgórzu, pędziło ku lasowi.
 Teraz nie było widać żadnego ognia, ani przy ziemi, ani u wierzchołków drzew. Ciemność zalegała dokoła.
 Uciekający nie mieli już sił.
 — Dalej!... dalej!... — zachęcał Kamis.
 Pięćdziesiąt kroków dzieliło ich od lasu, ale o czterdzieści za niemi znajdowały się słonie.