Strona:Juliusz Verne - W puszczach Afryki.djvu/96

— 96 —

nie dadzą sobie rady, muszą więc poczekać na powrót towarzyszów.
 — Mam nadzieję, że polowanie uda się panu Maksowi — rzekł Kamis, skoro do uszu ich dobiegł odgłos strzału — Maks rzadko chybia.
 Rzeczywiście, gdyby mieli wystarczający zapas kul i prochu, nie potrzebowaliby się lękać głodu.
 Kamis i Jan zajęli się wyborem drzewa, odpowiedniego na tratwę, gdy nagle uwagę ich zwróciły jakieś krzyki, pochodzące z tej strony, w którą udał się Maks i Langa.
 — To jest głos Maksa i Langa — odparł Kamis.
 — Oczywiście grozi im jakieś niebezpieczeństwo.
 — Śpieszmy im na pomoc! — zawołał Kamis.
 Co żywo biegli ku brzegowi i wydostali się na niewielki pagórek, pod którym znajdowała się grota. Wtedy spostrzegli Maksa i Langa, lecz koło nich nie widać było żadnych ludzi ani zwierząt Stali na wybrzeżu, dając pozostałym znaki, aby się z niemi połączyli.
 Postawa ich i ruchy nie zdradzały najlżejszego niepokoju.
 Kamis i Cort szybko pobiegli ku nim i w kilka minut później znaleźli się przy swoich towarzyszach. Wtedy Maks Huber rzekł:
 — Nie będziemy już, Kamisie, budowali tratwy.
 — Dlaczego?