Strona:Juliusz Verne - Walka Północy z Południem 01.djvu/202

 — Chodźże! — powiedział.
 — Nie pójdziesz, Gilbercie.
 Pani Burbankowa, wstała, poszła do drzwi, żeby je sobą zastawić, ale wyczerpana tym wysiłkiem, zachwiała się.
 — Matko!... Matko!... — zawołał młodzieniec.
 — Zostań, Gilbercie, — rzekła miss Alicya.
 Trzeba było zanieść panią Burbankową do jej pokoju; miss Alicya pozostała przy niej, a James Burbank podążył do halli, gdzie się znajdowali Edward Carrol i pan Stannard. Gilbert siedział na sofie, z twarzą ukrytą w dłoniach; Mars milczał, trzymając się na uboczu.
 — Teraz mów, Gilbercie, kiedyś już zapanował nad sobą; od tego co powiesz, zależeć będą nasze postanowienia na przyszłość, — powiedział James Burbank. Jedyna dla nas nadzieja w rychłem przybyciu federalistów do hrabstwa. Czy oni się zrzekli projektu zajęcia Florydy?
 — Nie, mój ojcze.
 — Gdzież są?
 — Część eskadry dąży, w tej chwili, ku miastu Ś-go Augustyna, żeby obsaczyć wybrzeże.
 — Czy komandor nie myśli opanować Saint-Johnu? — zapytał żywo Edward Carrol.
 — Dolny bieg Saint-Johnu do nas należy, — odpowiedział młody porucznik. — Nasze kanonierki