Strona:Juliusz Verne - Walka Północy z Południem 01.djvu/221

już wątpić o grożącem mu niebezpieczeństwie, gdy go doszły ostatnie frazesa tych ludzi.
 — Czuwajcież pilnie... — powiedziano z lądu.
 — Dobrze!... Dobrze!... — brzmiała odpowiedź. Oficer federalny, to dobry łup; zwłaszcza, że jest rodzonym synem jednego z tych przeklętych nordzistów z Florydy!
 — I będzie nam to drogo zapłacone, kiedy Texar płaci!
 — Jednakże, może nam się nie uda porwać ich tej nocy, jeśli zdołali się ukryć w jakiem zagłębieniu rzeki; ale za dnia, obszukamy tak dobrze wszystkie dziury, że nie umknąłby nam nawet szczur wodny!
 — Pamiętajmy, że przykazano dostawić ich żywcem!
 — Tak... Tak... Jeśli ich przytrzymamy na wybrzeżu, zaraz damy wam znać, żebyście ich zabrali i dostawili do Jacksonville.
 — Zresztą, jeśli nie wypadnie polować na nich, to pozostaniemy tutaj, w wodzie.
 — A my na naszem stanowisku, w poprzek wybrzeża.
 — A więc, szczęść Boże! Doprawdy, byłoby przyjemniej spędzić noc na pijatyce w szynkowniach Jacksonvillskich...
 — Zapewne, jeśli ci dwaj nicponie wymkną się nam, ale jeżeli przyprowadzimy ich jutro skrępowanych, Texarowi!...