Strona:Juliusz Verne - Walka Północy z Południem 02.pdf/100

wiedziałem się dopiero w więzieniu; powiem tylko, że mogło jej się zdawać, iż widziała mię na jednym ze statków, odpływających z przystani Marino.
 — Jednakże — przemówił znowu pułkownik Gardner — gdyby nawet Alicja Stannard mogła się omylić tak dalece, to przecież słyszała krzyk Zermy: Ratunku... to Texar!
 — Jeśli miss Stannard nie omyliła się, to się mogła omylić Zerma — odrzekł hiszpan.
 — Jakto, Zerma wołała: To Texar! a pomimo to nie byłbyś obecny w chwili porwania?
 — Tak było rzeczywiście: nie znajdowałem się wcale na statku i nie jeździłem nawet do przystani Marino.
 — Udowodnij to.
 — Udowodnienie należy do moich oskarżycieli, nie do mnie; ale mogę to uczynić z łatwością.
 — Czy znowu alibi? — zapytał pułkownik Gardner.
 — Znowu! — odparł zimno Texar.
 Publiczność przyjęła tę odpowiedź z ironją i powątpiewaniem, bynajmniej nieprzemawiającem na korzyść oskarżonego.
 — Texarze — zapytał pułkownik Gardner — kiedy się powołujesz na nowe alibi, czy możesz je udowodnić?
 — Z łatwością — odrzekł hiszpan — dosyć będzie, gdy ci zadam jedno pytanie, pułkowniku.
 — Mów.