Strona:Juliusz Verne - Walka Północy z Południem 02.pdf/190

 Był to Squambo, który się zameldował panu.
 — Wejdź! — rzekł hiszpan.
 Squambo wszedł.
 — Czy pan ma co do rozkazania na noc? — zapytał.
 — Niechaj czuwają bacznie i niech mnie zawiadomią o najmniejszym popłochu.
 — Biorę to na siebie — odrzekł Squambo.
 — Jutro rano pójdziemy na rekonesans kilka mil w głąb lasu cyprysowego.
 — A metyska i Dy?...
 — Będą tak dobrze strzeżone, jak zazwyczaj. A teraz, Squambo, pilnuj, żeby nikt nie wchodził do wigwamu!
 — Nikt nie wejdzie.
 — Co robią nasi ludzie?
 — Chodzą tu i owdzie i zdają się nie dbać o spoczynek.
 — Niechaj się ani jeden nie oddali.
 — Nie oddali się ani jeden.
 — Jakaż pogoda?...
 — Znośniejsza. Deszcz przestał padać i wiatr się ucisza.
 — Dobrze.
 Zerma wciąż nasłuchiwała. Rozmowa miała się widocznie urwać, kiedy dało się słyszeć stłumione westchnienie, coś na kształt rzężenia.
 Zermie cała krew spływała do serca.
 Podniosła się, skoczyła na posłanie z traw, pochyliła się nad dziewczynką...