Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/103

głównie doznała się we znaki, deszcze i śniegi padały codziennie.
 Porucznik Hobson nie bardzo był z tego zadowolony, wolałby silne mrozy, aby być o nieruchomość wyspy spokojnym.
 Tymczasem lód na morzu nie był jeszcze tej grubości, żeby móc jechać saniami.
 Tak samo było przez cały październik. W miesiącu tym Hobson i sierżant odbywali częste wycieczki, jednego dnia odwiedzili przylądek Michała, drugiego zatokę Morsów, chcąc zmiarkować, czy przejście jest możliwe.
 Okazało się, że lód jest za cienki, aby móc się odważyć jechać i postanowiono czekać.
 W pierwszych dniach listopada temperatura była niższa o kilka stopni i mgła otaczała wyspę. Trzeba było zapalać lampy, a oliwy już było bardzo mało. Polowania na foki nie można było urządzać, gdyż nie było ich tu wcale.
 Jeśliby zima potrwała przez czas dłuższy, musiano by używać tłuszczu z reniferów, lub zapalać żywicę z sosen.
 11-go listopada święcono uroczyście dzień urodzin małego Mac Napa.
 Dziecko było zdrowe i bardzo piękne, o kędzierzawych bląd włosach i dużych błękitnych oczach.
 Nazajutrz, 12-go listopada, słońce nie ukazało się wcale na nieboskłonie i rozpoczęła się noc podbiegunowa.
 Ale zanik słońca nie wpłynął na zmianę temperatury. Mrozu wielkiego nie było.
 Trzynastego listopada, Paulina, Barnett, Hobson