Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/120

 Siła tej bryły była tak wielka, że padając rozbiła powłokę lodową i wyrzuciła z siebie wodę do ogromnej wysokości.
 O godzinie 5-ej popołudniu ciemność zaczęła ogarniać podróżnych, wyżłobiono więc otwór w kształcie groty w lodzie i zasiadłszy zabrano się do posiłku, a potem do spania.
 Zmęczenie wpłynęło na dobry sen i dopiero o 8-ej rano zbudzono się do dalszej drogi.
 Przekonano się, że możliwą będzie podróż po roztopieniu się lodów i na drugi dzień postanowiono wracać na wyspę.
 Była już godzina dziesiąta rano, gdy naraz żołnierze zaczęli coś między sobą rozważać.
 Paulina Barnett podeszła wraz z Eskimoską do jednego z żołnierzy, który ze zdziwieniem pokazywał jej strzałkę na kompasie.
 — Co za dziwna historja! — zawołał, zwracając się do porucznika. — Może mi pan będzie łaskaw powiedzieć, w której stronie jest nasza wyspa?
 — Na zachodzie, — odrzekł Hobson, — chyba wiesz pan dobrze, że nie na wschodzie!
 — Wiem o tem! Wiem o tem! — mówił zmieszany żołnierz — ale, jeśli na zachodzie, to źle idziemy, zbłądziliśmy... Oddalamy się wciąż od wyspy, panie poruczniku!
 — Jakto? oddalamy się? — pytał Hobson, zdziwiony stanowczym tonem żołnierza.
 — Tak, panie poruczniku! idziemy wciąż na wschód, nie zaś na zachód!
 — To niemożliwe! — odezwała się podróżniczka.
 — Proszę spojrzeć na kompas...