Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/127

 Praca była bardzo uciążliwa, gdyż wiercić trzeba było conajmniej na pięćdziesiąt stopni wgłąb.
 Wiercono dzień znowu i noc całą bez przerwy i nie uczuwano jeszcze dachu domostwa.
 Od pięćdziesięciu czterech godzin Paulina Barnett z trzema osobami była już pogrzebana!
 Czy starczy dla nich nadal powietrza, którego i tak jest tam bardzo mało?
 Przekopano już do głębokości pięćdziesięciu stóp i z rozpaczą spostrzeżono, że niema jeszcze śladu zakopanego budynku.
 O trzeciej rano dzida żołnierza natrafiła na coś, co wydało ton czegoś twardego.
 — Dokopaliśmy się! — zawołał. — Uratowani!
 W dwadzieścia minut potem ukazała się dachówka, którą zerwano w jednem miejscu, robiąc otwór.
 W otworze tym ukazała się jakaś postać, trudna do rozpoznania. Była to Kalumah.
 — Do nas! Do nas! Na ratunek! — zawołała słabym głosem Eskimoska.
 Hobson wsunął się przez otwór do środka. Pochwycił go chłód silny, woda sięgała do pasa.
 Błądząc w ciemnościach potknął się o czyjeś ciało. Wyciągnął je ku otworowi, był to Tomasz Black, którego żołnierze wynieśli na wierzch.
 Drugie ciało należało do Magdaleny.
 Wciągnięto astronoma i Magdalenę za pomocą sznurów na ziemię i przyprowadzono do przytomności, pozostała tylko do odnalezienia Paulina Barnett.
 Hobson, przyprowadzony przez Eskimoskę do spichrza, znalazł tę, której szukał, nieprzytomną.
 Wziął ją w objęcia i zaniósł ku otworowi, a w chwi-