Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/14

 — Jestem kurjerem z Kompanji.
 — Czy pan sam przyjechał?
 — Nie, przywiozłem podróżnego.
 — Podróżnego? Jakiż on ma do nas interes?
 — Chce zobaczyć księżyc.
 — Co? księżyc?
 Kapitanowi przyszło do głowy, iż ma do czynienia z obłąkanym, ale nie było czasu na rozważanie.
 Przybyły wyciągnął z sań jakąś nieruchomą bryłę coś w rodzaju worka pokrytego śniegiem i zabrał się do wnoszenia jej wewnątrz izby.
 — Cóżto za wór? — spytał go kapitan.
 — To mój podróżny, — odrzekł spokojnie zapytany.
 — Któż to taki?
 — Astronom Tomasz Black.
 — Ależ on zmarznięty!
 — To też niosę, żeby go odmrozić...
 Złożono nieszczęsnego astronoma w pokoju na pierwszem piętrze, gdzie temperatura była jeszcze możliwa do przetrzymania, z powodu rozpalonego do czerwoności pieca. Zdjęto kalosze i futra ze zmarzniętego, który zdawał się być już martwy i rozpoczęto przywracanie do życia.
 Tomasz Black mógł mieć lat pięćdziesiąt, tęgi, nizki, o posiwiałych włosach, oczach i ustach zaciśniętych, jakby były sklejone gumą, nie wydawał ani głosu, ani oddechu, leżąc przed ratującym go, jak nieruchoma bryła.
 Kapral Zolif obracał nim ma wszystkie strony, tarł, potrząsał i mówił:
 — Proszę pana, bardzo pana proszę! Cóżto? Nie myśli pan powrócić do przytomności?