Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/15

 Gdy nawoływania te nie pomogły, porucznik Hobson kazał przynieść śniegu i wspólnemi siłami rozcierać pacjenta, na którym ukazujące się białe piętna, świadczyły o ciężkiem przemrożeniu i odbierały nadzieję uratowania astronoma.
 W pół godziny po zastosowaniu tych środków Tomasz Black poruszył się nerwowo, co wywołało wybuchy radości u zebranych przy łóżku podróżnych.
 — Żyje! żyje! — zawołał uradowany porucznik.
 Rozgrzewano go ponczem, wlewano szklankami, potrząsając nim jednocześnie, aż rumieńce ukazały się na policzkach, oczy rozwarły a usta poruszyły się powoli.
 Zdołał nawet unieść się zlekka i głosem bardzo słabym, zapytać:
 — Czy to forteca Zjednoczenia?
 — Tak jest, — odrzekł kapitan.
 — A pan jest kapitanem Craventy?
 — Tak, panie. A czy mogę wiedzieć, w jakim celu pan tu przyjechał?
 — Aby zobaczyć księżyc! — odpowiedział za niego kurjer.
 Astronom nie zaprzeczył, ale pomijając zapytanie kapitana, badał w dalszym ciągu:
 — Czy to porucznik Hobson?
 — We własnej osobie! — odpowiedział zapytany.
 — Jeszcze pan nie wyjechał?
 — Jak pan widzi.
 — A więc, — odrzekł Tomasz Black, — nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować panom za ratunek i przespać się do jutra rano.
 Kapitan wraz z towarzyszącemi mu osobami od-