Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/20

 Podczas tej rozmowy walka ucichła. Czyżby jelenie miały dosyć krwi i bólu? Czy może zauważyły podróżnych?
 Niewiadomo jaka była przyczyna, ale z wyjątkiem jednej pary, całe stado rzuciło się na wschód i żaden koń najbystrzejszy nie dognałby ich napewno.
 Dwa pozostałe, uczepione do siebie rogami biły się zawzięcie i bez przerwy.
 — Może byłby już czas z nimi skończyć? — zapytała Paulina Barnett, — lepiej zabić, niż pozwolić na takie mordowanie się wzajemne.
 — Poczekamy jeszcze chwilkę, — odrzekł porucznik, — podejdźmy bliżej.
 Podeszli bliziutko, o kilka kroków, ale zwierzęta nie uciekały.
 Zczepione rogami nie mogły się rozplątać, co zdarza się często z rogaczami. Wtedy nieszczęsne stworzenia albo giną z głodu, albo pożerają je dzikie ptaki lub zwierzęta.
 Jeden z żołnierzy wystrzelił, a gdy padły martwe, zdarł skórę, mięso zaś na żer zwierzętom zostawił.
 Powróciwszy do fortu wyprawiono wspaniałe jelenie skóry i zabrano się znów do drogi.
 Wyruszono teraz, jak i z początku, drogą, kierującą się ku północo-zachodowi, gdzie grunt był tak nierówny i pełen wyrw, że nieszczęsne psy, znane z niepomiernej szybkości biegu, ledwie że się wlec mogły z podróżnymi.