Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/64

wano przystań handlową. Prócz tego niepokoiły porucznika podziemne odgłosy i drżenia wewnętrzne.
 W pobliżu były wulkany, może to stać się dla kolonji niebezpieczne.
 Nie mówił nic nikomu o tych swych przypuszczeniach, nie chcąc napełniać trwogą, wszystko to krył w sobie i dumał.
 W straszliwe te mrozy nikt nie wychodził i nie wiadomo, czy renifery nie zjadły już swej żywności.
 Nie było żadnego sposobu do zwalczania surowości temperatury.
 Wilgoć zapełniała sale, lód czepiał się ścian, uciec od powiewów mroźnych, nawet w mieszkaniu, było niepodobieństwem.
 Palono w piecu bez przerwy, ale pewnego dnia sierżant Long zawiadomił porucznika:
 — Za kilka dni zbraknie nam drzewa.
 — Co? drzewa nam zabraknie? — zawołał Hobson.
 — Chcę powiedzieć, panie poruczniku, że w obrębie domu mieszkalnego niema ani kawałka drzewa, a iść po nie do składów — to znaczy utracić życie.
 — Tak, — odpowiedział porucznik, — popełniliśmy wielki błąd, budując zdala od mieszkań magazyny. Trzeba było wreszcie wykopać jakieś przejście bezpośrednie z naszych mieszkań. Spostrzegłem to zapóźno, niestety. Ale któż mógł pomyśleć, że zimować będziemy w takich warunkach!
 Powiedz mi, sierżancie, jaka ilość drzewa znajduje się w domu?
 — Tyle, żeby starczyło na dwa lub trzy dni najwyżej — odpowiedział sierżant.